İlk defa kalbimin soğuduğunu hissettim dün gece....
Sanki bir candan ziyade ceset vardı...
Öyle yorulmuş, öyle kırılmış, öyle vazgeçmişim ki....
Bir yanım "Oh be! Sonunda.... Sonunda kurtuldum bu ağırlıktan.." derken, bir yanım boynu bükük sadece uzaklara dalıyordu....
Sevmiştim be....
Yada öyle olmuştum ben....
Uzun bir zaman sonra yine yeni bir mezarla tanışmak zoruma gitmişti belkide....
Günlerce, aylarca hatta yıllarca kaçtım sevilmediğim gerçeğinden....
Olmuyormuş....
Ne yapalım olmuyormuş.....
Bitebiliyormuş sevgiler....
Fani dünyanın fani sevmeleri.....
Bu gün var, yarın yok....
Doğum gibi, ölüm gibi.....
Bu gün bir kelebek uçsa yüreğimde ömrü bir kaç öpmelik sürüyor bedenimde....
Ebedi değilmiş sevmeler....
Ya bize yanlış öğrettiler yada bu alem bizlik değil....
Kanmayalım.....
Kanmayalım artık ne olur....
Gözlerimin pınarlarında iğde çiçekleri açmayacak artık biliyorum....
Bulutlar geçmeyecek artık biliyorum.....
Yağmurlar dinmeyecek artık biliyorum....
Ben yine aynı küçük kız olarak kalacağım....
Gün batacak, gün doğacak ben yine aynı hüzünler diyarı olacağım....
Sessiz kederler ülkesi attığım adımlarım....
Dili lâl olmuş kanatlarım uçmayacak artık yeni tebessümlere.....
O bahar hiç gelmeyecek ve ben geçip gideceğim birilerinin hayatından.....
Bu kadarmış'lara sığınacağım..
Bu kadarmış....
"Zamanla her şey kırılır..
Heves kırılır, umut kırılır, sol yanın kırılır..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder